Vlaamse madam Sophie Dewaele aan het omroepen op VRT Televisie op 23-8-2000.
Sophie Dewaele leeft in hoogtes en laagtes
,,Het is door die ene regenbui dat je de zon leert waarderen''
Sophie Dewaele (33) is niet alleen het gezicht van Vijftv, ze is ook filosofe van opleiding. Een gesprek over geluk en ongeluk, is haar dus op het lijf geschreven, te meer omdat zij geen taboes kent - en wilt - over de dalletjes van het leven. ,,Toegeven dat je leven wat vierkant draait, is not done in deze maatschappij. Zonde.''
Deze maand werd ze 33 jaar en Vijftv-presentatrice Sophie Dewaele heeft het gevoel aan het begin van een nieuwe, gelukkige levensperiode te staan. ,,Geluk is iets wat je overkomt'', vindt ze. ,,Niet iets dat je kan bereiken. Wel kan je de voorwaarden creëren om zo min mogelijk ongelukkig te zijn.'' En ten huize Dewaele in Hingene weten ze hoe dat moet: de kerstboom twinkelt er gezellig, de tekeningen van de 4-jarige tweeling, Fran en Simon, zorgen voor meer - véél - kleur, terwijl de behaaglijke warmte in huis de kilte van buiten moeiteloos doet vergeten.
Behoort u tot die 84,5 procent van mensen die beweren 'zeer tot redelijk gelukkig' te zijn?
,,Ik vind van wel, hoewel ik soms ook heel ernstig en pessimistisch kan zijn. Mijn gemoedstoestand is geen vlakke lijn: eigenlijk leef ik in hoogtes en laagtes. Maar dat is fantastisch, want het is door die ene regenbui dat je de zon leert waarderen. Soms voel ik me ook bewust heel gelukkig: dat zijn topmomenten.''
Zoals?
,,Een geluksgevoel is iets zaligs. Op een frisse dag aan zee bijvoorbeeld lekker ingeduffeld opwarmen in het zonnetje. Of met mijn beste vriendin in Gent gezellig kletsen bij een hete kop koffie. Dan voel ik me gelukkig. Of wanneer ik mijn kinderen knuffel. Ze zeggen vaak dat ze heel veel klein beetjes van me houden, fantastisch toch?''
,,Ik geniet ook veel meer van eten wanneer ik gelukkig ben. Een reep chocolade smaakt me veel beter als ik me goed voel. Ik ben de allereerste keer echt dronken geweest - met een gigantische kater de dag erna - toen we dit huis hebben gekocht. Ik geniet maar van een glas wijn als alle voorwaarden vervuld zijn. Gelukkig zijn is dus voor mij geen hele periode, meer een moment.''
Op welke leeftijd was u het gelukkigst?
Sophie Dewaele ,,Als oudere twintiger was ik heel gelukkig. Ik ben toen getrouwd, heb leuke reizen gemaakt, ik was zwanger toen ik 28 was. Op die leeftijd word je niet meer echt piepjong beschouwd, terwijl je eigenlijk toch nog een heel leven voor je hebt. Tussen 25 en 29 jaar zijn de voorwaarden tot geluk zo optimaal en bieden zich zoveel nieuwe dingen aan dat gelukzaligheid je als het ware overvalt. Maar geluk is natuurlijk meer afhankelijk van wat je overkomt, dan van je leeftijd.''
Verkoop dat maar eens aan die 2 procent ongelukkige mensen. Moeten ze dan wachten tot het geluk hen overkomt?
,,Neen, zelfwerkzaamheid is natuurlijk heel belangrijk. Soms durf ik me ook wel eens wentelen in een ongelukkige bui: dan zet ik dramatische, klassieke muziek op en heb ik wat medelijden met mezelf. Maar dat duurt nooit lang, want ik ben eigenlijk heel sociaal. Ik heb mensen nodig om mee te praten. Problemen opkroppen is absoluut niets voor mij. Als ik me eenzaam voel, ben ik pas echt ongelukkig.''
Toch trekken volgens onze enquête mensen zich het liefst in eenzaamheid terug wanneer ze ongelukkig zijn.
,,Jammer, want dat lost weinig op. Tenzij je helemaal gelouterd uit die eenzaamheid komt natuurlijk, maar dat is zelden het geval. Je in eenzaamheid terugtrekken, is eigenlijk een beetje bij de pakken blijven zitten. Je moet iets aan je problemen doen. Eenmaal die wil er is, heb je een grote stap gezet. Daarom hoef je niet voor het minste naar een therapeut te stappen: ook een goede vriend kan je ogen openen. Met sommige vrienden voel ik me intenser verbonden dan met bepaalde familieleden. Ik heb ook het geluk dat ik veel vrienden heb die - net als ik - een druk leven hebben. We beseffen dat we niet om de haverklap elkaars deur kunnen platlopen en toch voelt het aan alsof we elkaar elke dag zien.''
Sophie Dewaele ,,Maar veel mensen zijn nogal gesteld op hun privacy, ik ook trouwens. De buren hoeven niet te weten dat we ongelukkig zijn - dat past niet in onze prestatiemaatschappij waarin iedereen er goed moet uitzien en gelukkig door het leven moet wandelen. Toegeven dat je leven wat vierkant draait, is not done . Zonde.''
U hebt wel openlijk toegegeven dat u het moeilijk had na de geboorte van de tweeling.
,,Klopt, maar ik heb toen ook gemerkt hoe vreemd mensen daar mee omgaan. Vier jaar geleden heb ik enkele keren met een psychiater gesproken: na de bevalling zat ik fysiek en mentaal in de put. Daar heb ik in mijn boek heel open over geschreven, omdat ik - in mijn ogen - niets had om me over te schamen. Maar die openheid leverde me grote artikels op in de kranten waarin alles gigantisch werd uitvergroot. Logisch toch dat mensen er dan niet meer voor willen uitkomen? (op dreef) Terwijl therapie volgen voor mij de normaalste zaak van de wereld is! Als je buikpijn hebt, ga je naar de dokter; als je in de knoop zit met jezelf, ga je naar de psychiater. Psychiaters zijn tenslotte ook maar gewoon dokters. Het is jammer dat wij ons daar nog altijd zo over aanstellen. In Amerika is het bijvoorbeeld ontzettend in om je personal shrink te hebben - kijk maar naar series zoals Sex and the City .''
Sophie Dewaele ,,Anderzijds heb ik, naast die overdreven mediastorm, ook heel veel positieve reacties gekregen. Mijn mailbox liep vol van de dankbetuigingen en felicitaties omdat ik dat allemaal had durven neerschrijven. Ik had iets onmogelijks bespreekbaar gemaakt en dat konden veel moeders enorm op prijs stellen. Misschien wordt ook dit onderwerp - net zoals plastische chirurgie - in de toekomst gewoon . Ik hoop het.''
Dus iedereen op de sofa bij de psychiater?
(verontwaardigd) ,,Maar daar staat helemaal geen sofa! Het is een doodgewoon dokterskabinet met een bureau en twee stoelen. Die voorstellingen uit de Amerikaanse films zijn helemaal achterhaald. Daardoor heeft net iedereen zo'n vertekend beeld.''
Wat hebt u nu eigenlijk geleerd uit die therapiesessies?
,,Dat je het zelf moet doen. Therapie moet zeker bespreekbaar zijn, zonder het uit te vergroten of karikaturaal voor te stellen. Anderzijds mag je ook niet alle heil verwachten van een psychiater. Hij kan je bepaalde inzichten geven, maar jij moet zelf het meeste werk verrichten.''
Sophie Dewaele,,Ik ben een enorme perfectionist. Mijn kinderen waren prematuur en hadden heel wat gezondheidsproblemen. Daardoor begon ik mezelf voortdurend in vraag te stellen en kreeg ik paniekaanvallen. Ook fysiek kwam ik er, na een zware keizersnede, moeilijk bovenop. Ik moest mezelf eerst opnieuw onder controle krijgen en daar heeft de psychiater me ongelofelijk mee geholpen. Tijdens die gesprekken besefte ik hoe en waarom ik op bepaalde situaties reageerde en pas toen kon ik ook iets aan mezelf veranderen zodat ik er opnieuw kon zijn voor mijn kinderen. Zij waren mijn wilskracht.''
Wetende wat toen de reacties waren in de media, zou u opnieuw zo open zijn?
,,Ik hoop wel dat ik er veel vrouwen een hart mee onder de riem heb gestoken. Maar ik wil niet met dat beeld van 'depressieve moeder' achtervolgd blijven worden. Ik ben niet maanden out geweest, he. Ik was snel weer aan het werk: die moeilijke periode heeft zich in mijn bevallingsverlof afgespeeld. De dag dat ik voor het eerst opnieuw moest omroepen, stond ik er. En ik ben er sterker uitgekomen.''
Is ook het geluk met uw partner geëvolueerd?
,,Ja, zeker toen de kinderen er kwamen. In het begin van een relatie geniet je van elkaar en doe je allerlei leuke dingen samen. Je ontdekt een bepaalde kant van je partner: hij is je minnaar, je vriend. Zodra er kinderen zijn, ontdek je plots ook zijn verzorgende, vaderlijke kant, waardoor je relatie evolueert. Iemand die het tegendeel beweert, geloof ik niet. Fran en Simon zijn mijn leven, maar je moet opletten dat je je niet helemaal op de kinderen gaat focussen. Je moet ook elkaar in het oog houden. Daarom gaan we ook wel eens weg zonder hen. Als je geen tijd maakt voor elkaar, ben je eigenlijk alleen nog maar papa en mama.''
U bent uw tweede boek, 'Droom van een moeder', aan het schrijven. Mogen we nieuwe ontboezemingen verwachten?
Sophie Dewaele ,,Ik vertel alleszins opnieuw het realistische verhaal van een moeder die leert uit ervaring. Wie niet te veel ontgoocheld wil worden in het leven, moet realistisch zijn. Het boek is het vervolg op Alles in het dubbel , waarin ik mijn zwangerschap, de geboorte en de eerste twee jaar met kinderen heb beschreven. Nu haak ik in waar ik toen gestopt ben en vertel ik onverbloemd over de kinderen. Dat levert soms hilarische anekdotes op, soms ook gênante. Maar wees gerust, het boek straalt wel geluk uit.'' (lacht)
